rəhmət

is. <ər.> klas.

1. Yazığı gəlmə, rəhm etmə, mərhəmət.

2. məc. Nemət, bərəkət mənasında. Alqış sənə, ey zəhmət; Dünyaya saçan rəhmət; Sənsən bu əməklərlə. A. Ş..

3. məc. Dindarların etiqadına görə, Allahın mərhəmətinin təzahürü olaraq yağan xeyirli yağış.

4. Müsəlman dininə görə Allahın ölülərə rəhm edib günahlarını bağışlaması. . . . rəhmət! – Allah . . . günahından keçsin! Gərçi, ey dil, yar üçün üz verdi yüz möhnət sana; Zərrəcə qəti-məhəbbət etmədin, rəhmət sana. F..

◊ Rəhmət demək (oxumaq) – yaxşılıqla anmaq, yaxşılığına danışmaq. Düşmən düşmənə rəhmət oxumaz ki. . . – Sanma varis mənə rəhmət oxuyub heyf çəkər. M. Ə. S.. <Mirzə Heydər:> Cəmi-aləm <atama> rəhmət oxuyur. Ə. H.. <Qara kişi:> Gərək hamıya yaxşılıq eləyəsən ki, öləndə hamı rəhmət desin. B. Bayramov. Rəhmət etmək – bax rəhmətə getmək. Rəhmətə getmək – ölmək. Vaxt yetişdi, anası . . rəhmətə getdi; Bu həsrətin ağrısını duydu Əmirxan. S. V.. Allah rəhmət eləsin! – təsəlli və təziyə ifadəsi. Yazıq Molla Tanrıqulu, Allah sənə rəhmət eləsin! C. M.. <Molla Əkbər:> Bu tarçı . . Əsəd deyildi. . . Tanrıçı Əsəd idi. . . Yaxşı adam idi. Allah rəhmət eləsin. . . B. T.. Allah(ın) rəhmətinə getmək – bax rəhmətə getmək. <Səkinə xanım:> Qardaşım Allahın rəhmətinə getdi. M. F. A..